Image by master1305 on Freepik
Historiek van de club
Het KIWO, de bakermat van de Vreugdestappers
De “conceptie” van de Vreugdestappers gebeurde in het orthopedagogisch centrum KIWO, Koninklijk Instituut Woluwe, te Sint-Lambrechts-Woluwe. Dit instituut was de eerste inrichting in ons land waar het brailleschrift als lees- en schrijfmethode bij het onderricht aan blinden werd aangewend. Het instituut startte in 1835 in de Violettestraat te Brussel, op initiatief van Kanunnik Petrus Jozef Triest, de stichter van de Congregatie der Broeders van Liefde. In 1878 verhuisde het naar zijn huidige verblijfplaats in de Georges Henrilaan te Sint-Lambrechts-Woluwe. In 1935 werd er de eerste klas voor slechtziende kinderen in België opgericht.
Eind der jaren ’70 volgden Pascal Goossens uit Huldenberg en Ronny Van Herck uit Retie hier bijzonder onderwijs. Zij leerden mekaars interesses vooral kennen tijdens de “vakantiekolonies”. Naast skiën in de kerstvakanties werden speurtochten en andere vermakelijkheden georganiseerd en er werd vooral veel gewandeld. Tijdens één van hun verblijven in de kampplaats te Liezele waren ze getuigen van de doortocht van de “Dodentocht van Bornem”. Dat leek Ronny en Pascal wel een interessante uitdaging en in 1979 namen 17 kinderen en personeelsleden van het KIWO-instituut een eerste maal deel aan deze befaamde en loodzware mars. Wie gedacht had dat hun goesting nu wel over zou zijn, kwam bedrogen uit. Nu pas hadden ze de smaak goed te pakken.
Tijdens het Paaskamp van 1980, meer bepaald op 1 april, werd een heuse wandelclub opgericht met de naam “Vreugdestappers”, afgeleid van “Vreugdehof”, de naam van de kampplaats in Liezele. De geestelijke vader van de club was Broeder Aloïs Mertens, alias “de kok”. Ronny was de eerste voorzitter, en Pascal samen met Jan Minoodt en nog enkele broeders vormden het eerste bestuur. Er werd aanvankelijk aangesloten bij de VWL (Vlaamse Wandel Liga). Daar de club zelf aanvankelijk geen wandeltochten organiseerde hadden ze weinig baat bij dit VWL-lidmaatschap en het werd dan ook al spoedig opgezegd.
De Vreugdestappers hadden als club een echte missie: “buitensport voor visueel gehandicapten”. Deze missie wilden ze realiseren door:
- stappen echt als sport te beleven (niet even wandelen en dan “pinten” pakken)
- geen overladen programma aan te houden (een 2-wekelijkse activiteit was de norm)
- slechts leden te aanvaarden met een actieve inbreng (zelf wandelen, blinden begeleiden, zorgen voor vervoer, te slapen leggen, andere hulp, …) en niet een groot aantal “papieren” leden na te streven. De club werd bewust klein gehouden en het ledenaantal schommelde in de beginjaren dan ook rond de 40.
Koken kost echter geld en wandelen in clubverband ook. Via een kennis van de Voorzitster van het Oudercomité werd in de Gazet van Antwerpen van 13 maart 1981 aandacht besteed aan de Vreugdestappers. Hoogst ongebruikelijk werd het rekeningnummer van de club afgedrukt en dit leverde een gift op van 5000 BEF, zowat het startkapitaal van de club. Daarnaast kon de club ook rekenen op de logistieke steun van het KIWO, in het bijzonder het vervoer met “het buske”. Omwille van de praktische moeilijkheden en omwille van de missie werd een eerder beperkt programma, met echter veelal “straffe, langere” tochten afgewerkt. In de winter werd er gerust om dan in februari te starten met de Nationale Wandeldag. Via de 50 km in Kluisbergen in de maand mei en de Nacht van Torhout in juni, werd er opgebouwd naar De Dodentocht in augustus. In november volgde dan meestal nog Brussel-Wetteren.
Stilaan groeide ook de goesting om zelf een tocht te organiseren : “een wandelclub is echter geen wandelclub als ze zelf geen wandeltochten inricht”. Die kwamen er vanaf 1985 met als uitvalsbasis de Kempische gemeente Grobbendonk. Als datum werd een weekend begin juni gekozen, zodat iedereen “gerodeerd” aan de start van de Nacht van Torhout kon komen. Met pa en ma op kop, vertrok de familie Goossens daags voor de tocht met een overvolle “camionette” richting Kempen om ter plaatse ervoor te zorgen dat de dappere wandelaars zich een reuze tocht zouden herinneren. Nog voor de tocht, werd er op nachtelijke uren soep gekookt en als er al geslapen werd, dan was dat een enkel uurtje bivakkeren op een veldbed. Op een bepaald moment bestond er zelfs een “Vriendenkring van de Vreugdestappers” onder leiding van Victor (Rode Kruis) en Jean. Zij zorgden vooral voor de begeleiders. Ook werden er 10 vuistregels gepubliceerd “Hoe kunnen we blinden begeleiden”. Prachtig initiatief want een mens realiseert zich onvoldoende wat het kost aan inspanningen om schoolkinderen buiten de schooluren, tijdens de weekends op te halen (Retie, Huldenberg, …) en samen te brengen om ergens in België te gaan wandelen. Met 540 wandelaars werd het gestelde objectief van 300 deelnemers moeiteloos bereikt. In de volgende jaren zou dit aantal zelfs oplopen tot 1400.
Gevolg van het succes der tochten was echter dat het kleine, bescheiden blindenclubje evolueerde naar een echte wandelclub. De specifieke missie van de Vreugdestappers geraakte een beetje op de achtergrond. Het streven naar een groot ledenaantal en een groot aantal deelnemers aan de georganiseerde tochten worden de nieuwe waarden van de Vreugdestappers. Mede door het starten en uitbouwen van hun gezin, verdwijnen Ronny en Pascal wat op de achtergrond begin der jaren 90. De club krijgt een nieuw bestuur, in 1993 verlegt de wandelclub zijn actieterrein volledig naar Huldenberg, verandert zijn naam in de “Vreugdestappers Huldenberg” en sluit aan bij de wandelfederatie Aktivia onder het nummer 386.
De “Vreugdestappers Huldenberg” worden een succesvolle wandelclub
Jammer genoeg komt hieraan een einde wanneer in 2002, bij het helpen op de bouwwerf van één zijner 5 zonen, Georges onwel wordt, valt en sterft. Na het overlijden van haar man, probeert Liliane nog een tijdje de wandelclub levendig te houden. In 2003 worden echter de organisaties stopgezet en de boeken neergelegd. De Vreugdestappers Huldenberg leiden van dan nog slechts een passief bestaan als Aktivia-club N° 386.
Een nieuwe start in 2007
Elk jaar, tijdens het laatste volledige weekend van de maand juni, grijpen in de Tervuurse deelgemeente Moorsel de Volksfeesten plaats. De folklore en attracties aldaar staan volledig in het teken van het goede doel. Onder impuls van gewezen voorzitter Emiel Goossens (geen familie van Georges) en een resem medewerkers groeide dit 3-daagse volksevenement uit tot een vaste waarde op de activiteitenkalender in de Druivenstreek. Wie meer wil weten over deze feesten, surft naar: www.volksfeesten-moorsel.be. Binnen het kader van deze feesten werd er jaarlijks ook een jogging georganiseerd waarbij de deelnemers rijkelijk beloond werden met bier en chocolade. Niet te verwonderen dus dat de Volksfeesten elk jaar overspoeld werden door meer en meer joggers. “Trop, c’est trop” en de jogging werd in 2006, met meer den 1400 deelnemers, en met spijt in het hart voor het laatst georganiseerd. Om dit succesvol evenement en financieel verlies enigszins te compenseren werd er gedacht aan de organisatie van wandelingen. De opvang van de deelnemers zou dan meer gespreid kunnen gebeuren en de andere activiteiten op de volksfeesten zouden terug wat meer ademruimte krijgen.
Er werd gezocht naar een partner onder de Brabantse wandelclubs. Exact drie telefoontjes volstonden om de samenwerking tussen het Volkscomité Moorsel en de Vreugdestappers Huldenberg af te ronden en de twee eerste wandelingen in Moorsel (in 2007) onder het peterschap van de Vreugdestappers en Aktivia te organiseren. Met een beperkt aantal leden en een nieuw mini-bestuur werd de slapende wandelclub weer nieuw lezen ingeblazen. In 2008 werd in samenwerking met het Sportcentrum van Defensie te Duisburg eveneens de eerste Vivat!-wandelingen georganiseerd. Ook hier stond steun aan minder kansrijke medemensen voorop, namelijk deze aan de gehandicapte kinderen van militairen en rijkswachters. Tevens deden enkele anciens een enorme inspanning om Huldenbergse clubleden te recruteren en zo opnieuw de erkenning als Huldenbergse sportclub te verkrijgen. Daarop volgend werd in 2009 een eerste wandeling in Huldenberg georganiseerd.
In 2015 werd de samenwerking met de Volksfeesten in Moorsel stopgezet. In de plaats daarvan kwam er een herfstwandeling in Bertem en een lentewandeling in Moorsel. Naast de organisatie van onze tochten, bieden we onze leden jaarlijks een midweek, één of twee busreizen, vrijdagwandelingen, etc. aan. Het leden aantal groeide langzaam maar gestaag: van 25 in 2007 naar 107 in 2015. In 2023 zijn we ondertussen met 170 leden.
Om financiële redenen werd er in 2018 een punt gezet achter de organisatie van de Vivat-feesten in Duisburg. Ons wandelaanbod bestaat voortaan dus uit 4 tochten: de Voorjaarswandelingen Moorsel, de Zomertochten Huldenberg en de Herfstwandeling Bertem. Sinds 2022 kwam daar ook de Pannekoekentochten bij, vertrekkend vanuit Neerijse.
Zo verwennen we ieder jaar meer dan 3000 wandelaars met een topaanbod qua omgeving, catering en faciliteiten!